Międzynarodowy Komitet Olimpijski, MKOl (fr. Comité International Olympique, CIO; ang. International Olympic Committee, IOC) – międzynarodowa organizacja założona z inicjatywy barona Pierre'a de Coubertina 23 czerwca 1894 r. w Paryżu. Kieruje ruchem olimpijskim organizując co 2 lata igrzyska olimpijskie (na przemian zimowe i letnie). Komitet działa na podstawie Karty Olimpijskiej.
MKOl jest stowarzyszeniem mającym międzynarodową osobowość prawną i status organizacji pozarządowej zrzeszającą 204 narodowych federacji[1][a]. Stałą siedzibą MKOl jest Lozanna w Szwajcarii. Międzynarodowy Komitet Olimpijski w roku 1913 przyjął dewizę igrzysk olimpijskich: Citius-Altius-Fortius (łac. szybciej, wyżej, silniej). Organizacja ta utrzymuje się głownie ze sprzedaży praw do transmisji telewizyjnych[2],
MKOL kieruje ruchem olimpijskim, który oprócz niego obejmuje organizacje, sportowców i inne osoby, które zgadzają się postępować zgodnie z Kartą Olimpijską. Celem Ruchu Olimpijskiego jest wkład w budowanie pokoju i lepszego świata poprzez wychowanie młodzieży przez sport uprawiany zgodnie z ideą olimpizmu i jego wartościami.
Budynek administracyjny MKOl w Lozannie.
Polscy członkowie MKOl - Irena Szewińska (od 1998)
Polska jest członkiem MKOIL od 1919 roku
Polski Komitet Olimpijski (oficjalny skrót PKOl) – ogólnopolskie stowarzyszenie związków i organizacji sportowych z siedzibą w Warszawie, zajmujące się przede wszystkim organizacją udziału reprezentacji Polski w igrzyskach olimpijskich, a także upowszechnianiem idei olimpijskiej i promocją sportu oraz reprezentowaniem polskiego sportu w organizacjach międzynarodowych, w tym w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim.
Polski Komitet Olimpijski został utworzony 12 października 1919 - podczas zjazdu założycielskiego, zorganizowanego w salce konferencyjnej Hotelu Francuskiego wKrakowie przez działaczy turystycznych, lekkoatletycznych oraz narciarskich (ta sama grupa osób dzień wcześniej założyła Polski Związek Lekkiej Atletyki) - jakoKomitet Udziału Polski w Igrzyskach Olimpijskich (Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich) i do roku 1924 nosił taką nazwę. Prezesem został wybrany książęStefan Lubomirski, a protektorat objął Naczelnik Państwa Józef Piłsudski. Pierwszym zadaniem Komitetu miała być organizacja startu reprezentacji Polski naIgrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920. Jednak wojna polsko-bolszewicka uniemożliwiła wzięcie przez polskich sportowców udziału w tej imprezie. Pierwszymiigrzyskami, w których wzięli udział polscy zawodnicy był Tydzień Sportów Zimowych w Chamonix (8-osobowa ekipa) i Igrzyska w Paryżu w 1924, na których reprezentacja Polski zdobył dwa medale: srebrny w kolarstwie torowym oraz brązowy w jeździectwie. Pierwszy złoty medal zdobyła dla Polski Halina Konopacka wrzucie dyskiem na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928.
27 maja 2004 oddano do użytku budynek Centrum Olimpijskiego, w którym - obok Muzeum Sportu, Centrum Edukacji Olimpijskiej, Polskiej Fundacji Olimpijskiej, Fundacji Centrum Edukacji Olimpijskiej, Klubu Olimpijskiego i Centrum Konferencyjnego - swą nową siedzibę ma PKOl.
Do 10 kwietnia 2010 prezesem PKOl był Piotr Nurowski (wybrany na tę funkcję podczas zjazdu w lutym 2005, zginął w Smoleńsku
Od prezesem PKOl jest Andrzej Kraśnicki
Letnie igrzyska olimpijskie – międzynarodowe zawody sportowe organizowane przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski. Odbywają się co 4 lata, tj. w pierwszym roku danej olimpiady (liczonych od 1896 roku). Należą do największych i najbardziej popularnych zawodów sportowych na świecie. Zwycięstwo na igrzyskach olimpijskich uznawane jest przez sportowców większości dyscyplin za najbardziej prestiżowe osiągnięcie.
Same igrzyska, choć kojarzą się z młodością, z racji wielu dyscyplin obejmują różne podejścia do sportu, a mimo nacisku na konkurencje fizyczne, szeroki jest również przekrój wieku uczestników. Najstarszym medalistą igrzysk olimpijskich jest jak dotychczas 72 letni Oscar Swahn ze Szwecji, który zdobył srebrny medal w strzelectwie w 1920 r. Wśród kobiet najstarszą uczestniczką igrzysk jest Lorna Johnstone z Wielkiej Brytanii, która mając 70 lat w 1972 roku, uzyskała 12. miejsce w ujeżdżeniu. Natomiast najmłodszym odnotowanym uczestnikiem igrzysk olimpijskich jest Dimitrios Loundras z Grecji, który współzawodniczył w gimnastyce na pierwszych igrzyskach w 1896 r. mając 10 lat. Najmłodszą zdobywczynią złotego medalu olimpijskiego (w konkurencjach indywidualnych) jest Marjorie Gestring, reprezentantka USA w skokach do wody, zdobyła złoty medal w skokach z trampoliny na igrzyskach w Berlinie w 1936 roku (mając 13 lat i 9 miesięcy)[1]. Podobnie szeroki przekrój jest wśród masy i wzrostu zawodników (zawodniczek) – kulomioci i kulomiotki wręcz żywią się fastfoodami, osiągając masę powyżej 140 kg i 200 cm wzrostu. Z kolei zaś często inni lekkoatleci, startujący w tym samym czasie na tym samym stadionie (zwykle olimpijskim) mają dużo mniejszą masę i wzrost – np. złota medalistka, biegaczka Florence Griffith-Joyner miała 169 cm wzrostu i 59 kg[2].
Polska na letnich igrzyskach olimpijskich
|
Polska na letnich
igrzyskach olimpijskich
|
|
|
Kod MKOl
|
POL
|
|
|
|
|
|
Medale
Pozycja: 16.
|
Złoto
64
|
Srebro
82
|
Brąz
125
|
Razem
271
|
Kod MKOl POL
Klasyfikacja wszech czasów
Oficjalnie Polacy uczestniczą w letnich igrzyskach olimpijskich od roku 1924, choć już wcześniej pojawiali się w ekipach państw zaborczych. W tym okresie Polskę reprezentowało w 25 dyscyplinach olimpijskich 1914 sportowców, z czego 1534 mężczyzn i 375 kobiet.
Pierwszy medal olimpijski dla Polski wywalczyła w roku 1924 czwórka kolarzy torowych w składzie: Franciszek Szymczyk, Jan Łazarski, Józef Lange i Tomasz Stankiewicz – był to medal srebrny. Natomiast pierwszy medal indywidualny zdobył Adam Królikiewicz – medal brązowy w jeździeckim konkursie skoków. Pierwszy złoty medal zdobyła dyskobolka Halina Konopacka w1928.
Pierwszym polskim sportowcem, który na jednych igrzyskach wywalczył dwa medale był jeździec Michał Antoniewicz w 1928 r. – srebrny w konkursie skoków i brązowy w WKKW, a trzy medale jako pierwsza zdobyła w 1964 r. lekkoatletka Irena Szewińska – złoty w sztafecie 4x100 m oraz srebrne w biegu na 200 m i skoku w dal. Trzej polscy sportowcy zdobyli na jednych igrzyskach po dwa złote medale: Witold Woyda w indywidualnym i drużynowym turnieju florecistów w 1972 r.,Arkadiusz Skrzypaszek w 1992 r. w piecioboju nowoczesnym – indywidualnie i drużynowo oraz Robert Korzeniowski w chodzie na 20 i 50 km w 2000 r.
Najwięcej medali (32) Polska zdobyła na Igrzyskach w Moskwie w 1980, zaś najwięcej złotych medali (7) przywozili Polacy czterokrotnie z igrzysk w: Tokio, Monachium,Montrealu, oraz Atlancie.
Polska po odzyskaniu niepodległości nie brała udziału w igrzyskach dwukrotnie - w 1920 z powodu udziału w wojnie polsko-bolszewickiej, a w 1984 Polska, podobnie jak inne kraje bloku wschodniego, zbojkotowała Igrzyska w Los Angeles.
Najwięcej medali, bo aż 52 (22 złotych, 17 srebrnych i 13 brązowych), zdobywali polscy lekkoatleci. Za nimi są bokserzy, zapaśnicy i szermierze.
Medale według igrzysk[edytuj | edytuj kod]
Letnie igrzyska olimpijskie według cenności zdobytych przez Polaków medali
|
Letnie
igrzyska olimpijskie według cenności zdobytych przez Polaków medali
|
|
Lp.
|
Igrzyska
|
Złoto
|
Srebro
|
Brąz
|
Razem
|
|
1
|
|
7
|
6
|
13
|
26
|
|
2
|
|
7
|
6
|
10
|
23
|
|
3
|
|
7
|
5
|
9
|
21
|
|
4
|
|
7
|
5
|
5
|
17
|
|
5
|
|
6
|
5
|
3
|
14
|
|
6
|
|
5
|
2
|
11
|
18
|
|
7
|
|
4
|
6
|
11
|
21
|
|
8
|
|
3
|
14
|
15
|
32
|
|
9
|
|
3
|
6
|
10
|
19
|
|
10
|
|
3
|
6
|
1
|
10
|
|
11
|
|
3
|
2
|
5
|
10
|
|
12
|
|
2
|
5
|
9
|
16
|
|
13
|
|
2
|
2
|
6
|
10
|
|
14
|
|
2
|
1
|
4
|
7
|
|
15
|
|
1
|
4
|
4
|
9
|
|
16
|
|
1
|
2
|
1
|
4
|
|
17
|
|
1
|
1
|
3
|
5
|
|
18
|
|
–
|
3
|
3
|
6
|
|
19
|
|
–
|
1
|
1
|
2
|
|
20
|
|
–
|
–
|
1
|
1
|
|
Razem
|
64
|
82
|
125
|
271
|
Od roku 2000 polscy medaliści olimpijscy otrzymują po zakończeniu kariery świadczenie pieniężne zwane emeryturą olimpijską.
Polska na zimowych igrzyskach olimpijskich
Klasyfikacja wszech czasów
|
Lp.
|
Igrzyska
|
Złoto
|
Srebro
|
Brąz
|
Razem
|
Medaliści
|
|
1
|
|
4
|
1
|
1
|
6
|
9
|
|
2
|
|
1
|
3
|
2
|
6
|
5
|
|
3
|
|
1
|
–
|
–
|
1
|
1
|
|
4
|
|
–
|
1
|
1
|
2
|
2
|
|
|
–
|
1
|
1
|
2
|
1
|
|
|
–
|
1
|
1
|
2
|
2
|
|
7
|
|
–
|
–
|
1
|
1
|
1
|
|
Razem
|
6
|
7
|
7
|
20
|
21
|
Kod MKOl POL
Oficjalnie Polacy biorą udział w zimowych igrzyskach olimpijskich, od początku ich istnienia, czyli od 1924 roku. Jest jednym z dwunastu krajów które wzięły udział we wszystkich zimowych igrzyskach olimpijskich.
Pierwszy medal na zimowych igrzyskach olimpijskich dla Polski zdobył Franciszek Gąsienica Groń (brązowy) wkombinacji norweskiej podczas igrzysk w 1956 roku.
Pierwszym polskim złotym medalistą w historii ZIO jest skoczek narciarski Wojciech Fortuna, któremu udało się to osiągnąć podczas igrzysk w 1972 roku.
Najwięcej medali, bo 7 (3 złote, 3 srebrne i 1 brązowy) zdobyli skoczkowie narciarscy, zaś najbardziej utytułowanym polskim sportowcem w historii ZIO jest biegaczka narciarska Justyna Kowalczyk która zdobyła 5 medali (2 złote, 1 srebrny i 2 brązowe).
Natalia Dorota Partyka (ur. 27 lipca 1989 w Gdańsku) – polska tenisistka stołowa. Trzykrotna mistrzyni paraolimpijska – zAten (2004), Pekinu (2008) i Londynu (2012). Dwukrotna uczestniczka igrzysk olimpijskich: w Pekinie (2008) i Londynie (2012). Reprezentantka kadry narodowej seniorek.
Pomimo swej niepełnosprawności (urodziła się bez prawego przedramienia) rywalizuje w zawodach z zawodniczkami pełnosprawnymi i niepełnosprawnymi. Natalia Partyka oraz zawodniczka z RPA Natalie du Toit są jedynymi olimpijkami, które wystąpiły podczas IO w Pekinie 2008 jak i Paraolimpiady 2008[1].
.JPG)
.png)
